Sinds bijna anderhalf jaar heb ik een vaste relatie (de eerste echte relatie voor ons beide) met een bloedmooie en hele lieve vrouw. Zij heeft psychische problemen en dat brengt nog wel eens wat problemen met zich mee binnen onze relatie. Al vanaf het begin heeft ze mij duidelijk aangegeven rustig aan te willen beginnen, waaronder bijvoorbeeld: niet direct te veel bij elkaar zijn, nog niet blijven slapen, geen seks. Hier kon ik mij goed bij inleven, ik ben tenslotte niet zo’n wilde op dat gebied, dus daar kan ik mee leven. Nu zijn we anderhalf jaar verder, en nog steeds is er geen seks. Gek genoeg heb ik daar geen problemen mee. Maar ze wil ook nog steeds niet samen slapen, sterker nog: ze wil nog niet eens samen onder 1 dak slapen. Hier heb ik veel problemen mee. Ook omdat de afstand tussen ons beide bedden 25 km. bedraagt, en ik de enige ben met eigen vervoer. Maar dat is nog niet het ergste. Door deze manier van met elkaar omgaan voelt het soms meer als een bezoekregeling als een relatie. Ze wil altijd alles van tevoren afspreken, maar ook weer niet te ver van tevoren want dan ben ik weer te veel aan het plannen volgens haar.
Nu hebben we 3 weken geleden ruzie gehad. Ik vergeet te veel zegt ze. Dat kan ze niet accepteren en daar werd ze boos om. Nu ben ik een eerlijk persoon, dus ik geef toe dat ik hierin terecht op mijn donder heb gehad. Inmiddels is de ruzie weer een beetje gesust, maar er heerst nog steeds spanning tussen ons. Als je nagaat dat ik al anderhalf jaar aan het accepteren ben dat zij psychische problemen heeft, en vanwege haar hart regelmatig rust nodig heeft, vindt ik het toch niet helemaal terecht dat ze hierover valt. Ik weet dat ze veel van me houd, daar ben ik niet bang om. Maar het idee dat ze nu niet meer weet hoe we verder moeten baart mij zorgen.
We hebben er samen op een later tijdstip over gesproken, en we hebben besloten het toch nog een kans te geven. Maar ze doet nu heel afstandelijk, en lijkt dingen waar ik moeite mee heb niet te begrijpen. Nu ben ik ook altijd degene geweest die contact met haar zocht om onverwachts eens iets leuks te doen (buiten de vaste momenten samen), en probeer dat initiatief nu aan haar te laten. Helaas krijg ik nog niet erg de indruk dat ze er iets mee doet, want ze heeft tot noch toe nog geen spontaniteit getoond naar mij. Ik weet op dit moment even niet wat ik hiermee moet. Ik kan natuurlijk kiezen voor de makkelijkste weg en een einde aan onze relatie maken, maar dat voelt een beetje alsof dan de relatie vanaf het begin al fake is geweest. Ik zou graag met haar verder gaan, maar ik heb nu al zolang toegegeven, dat ik nu niet echt meer terug kan. Ik hoop dat we niet uit elkaar hoeven. Groetjes.
